Είναι παρά πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατον, να δει κανείς πώς ένα κόμμα και μια κυβέρνηση μπορεί να λύσουν τα προβλήματα που έχει σήμερα η χώρα. Πρώτα απ’ όλα, γιατί δεν υπάρχουν στην εποχή μας ισχυροί ηγέτες με πυγμή και ειδικό βάρος. Δεν μπορεί κανείς να διακρίνει τον Ελευθέριο Βενιζέλο ή τον Κωνσταντίνο Καραμανλή του 2009 ούτε μέσα στα δύο κόμματα εξουσίας ούτε όμως και στον ευρύτερο δημόσιο βίο. Σίγουρα η Ελλάδα διαθέτει λιγοστούς αξιόλογους πολιτικούς. Είναι όμως ελάχιστοι και δεν μπορούν να μετρηθούν απέναντι στη μεγάλη μάζα της φαυλότητος και της επικοινωνιακής διαχείρισης. Και δεν μιλάμε μόνο για τη Βουλή αλλά και για την τοπική αυτοδιοίκηση, όπου το χαμηλό επίπεδο είναι ανατριχιαστικό και εξηγεί το γιατί περιοχές με μεγάλα χαρίσματα δεν μπορούν να τα αξιοποιήσουν, κάνοντας τα αυτονόητα.
Οι μεγάλες αλλαγές που πρέπει να γίνουν στη χώρα μπορούν να συμβούν με δύο τρόπους: είτε να βρεθεί ο ισχυρός ηγέτης με άποψη και πυγμή σε ένα από τα δύο κόμματα εξουσίας είτε η κοινή γνώμη, με την ψήφο της, τα αναγκάσει να συμφωνήσουν σε ένα μίνιμουμ αλλαγών. Μια μονοκομματική κυβέρνηση χωρίς απύθμενη δύναμη και αντοχή δεν μπορεί, πάντως, να τα βγάλει πέρα με τον εσμό των διαπλεκομένων συμφερόντων μέσων ενημέρωσης, προμηθευτών του Δημοσίου, συνδικαλιστών, κομματικών παραγόντων και ενός γερασμένου και διαλυμένου κράτους. Φτάσαμε, δυστυχώς, στο σημείο που όποια πέτρα και αν σηκώσεις στον δημόσιο βίο θα βρεις λίγη ή πολλή διαφθορά και κάμποση ανικανότητα. Συνήθως βρίσκεις και τα δύο σε έναν συνδυασμό που... σκοτώνει.
Ο πρωθυπουργός μοιάζει να έχει αντιληφθεί πόσες ευκαιρίες έχασε και πόσες λάθος επιλογές προσώπων έκανε τα «χρυσά χρόνια» της πρώτης τετραετίας. Στριμωγμένος στη γωνία του πολιτικού ρινγκ προφανώς σκέπτεται την υστεροφημία του και θεωρεί ότι ο μόνος ρόλος επί του οποίου μπορεί να στοιχηματίσει είναι αυτός του ηγέτη που έβγαλε τη χώρα από την κρίση. Το παλεύει, είναι εμφανές πως έχει ανοίξει τον κύκλο των συνομιλητών του και ότι έχει βρει πρακτικούς και ειλικρινείς συνεργάτες στο οικονομικό επιτελείο. Μοιάζει, όμως, με τον μαραθωνοδρόμο που βρήκε τη σωστή τεχνική στο τέλος της διαδρομής και όταν φτάνει προς τον τερματισμό να μένει από ανάσες. Εχει όμως στο μυαλό του πως πρέπει να τερματίσει και μάλιστα αξιοπρεπώς...
Παρ’ όλα αυτά η σημερινή κυβέρνηση πολύ δύσκολα θα ανοίξει μετωπα αυτή την εποχή γιατί -καλώς ή κακώς- συνεχίζει να σκέπτεται την επανεκλογή της. Εχει ξοδέψει πολύτιμο κεφάλαιο λόγω των διαφόρων σκανδάλων και ένα κομμάτι του κόσμου την έχει εγκαταλείψει οριστικά. Ο κ. Παπανδρέου έχει βελτιωθεί, αλλά ακόμη δεν πείθει πως έχει έτοιμο σχέδιο δράσης και επιτελείο για να χειρισθεί την οικονομική κρίση, αλλά και όλα τα άλλα επείγοντα προβλήματα της χώρας.
Ασφαλώς και δεν πρέπει να απελπιζόμαστε ούτε να καταστροφολογούμε. Ο ελληνικός λαός πάντοτε (σχεδόν) διαθέτει τη σοφία να ψάχνει για ένα «νοικοκύρη», ο οποίος ανατάσσει τη χώρα έπειτα από μία παρατεταμένη περίοδο «αφασίας». Απομένει να φανεί αν θα ξαναδώσει στο παρά πέντε της ιστορίας αυτόν το ρόλο στον κ. Καραμανλή, αν θα εμπιστευθεί τον κ. Παπανδρέου, ή αν θα εξαναγκάσει με την ψήφο της μη αυτοδυναμίας τα δύο μεγάλα κόμματα να μοιρασθούν το κόστος των απαιτούμενων χειρισμών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου