Η συναίνεση που μας λείπει δεν είναι αυτή που αναζητήθηκε την Πέμπτη στην Ηρώδου του Αττικού. Υπάρχουν εκατοντάδες οργανισμοί, διαδικασίες και άλλα παρεμφερή «συναινετικά», τα οποία όλα σκοπό έχουν τη συνεννόηση μεταξύ κοινωνικών εταίρων, μεταξύ αντιτιθέμενων μερών. Και όμως δεν λειτουργούν! Εκατομμύρια πληρώνει ο φορολογούμενος για γραφεία, γραμματείς, προέδρους. Κι όμως, στην κρίσιμη ώρα που περνά το κράτος οι «υπεύθυνοι» επιστρέφουν στην παραδοσιακή επικοινωνία των συντεχνιών.
Οι ασχολούμενοι με τα κοινά σιχαίνονται τις συναινετικές διαδικασίες, γιατί σιχαίνονται την ανοικτή και ισότιμη συζήτηση. Που απαιτεί στοιχεία και επιχειρήματα, ικανότητα να τοποθετείς τα δικά σου στο μεγάλο κάδρο του κοινού και συλλογικού συμφέροντος. Η μεγάλη πλειοψηφία δεν εκπροσωπείται. Η οικονομική κρίση στην οποία χωρίς επιστροφή προσχωρούμε, ανεβάζει τον λογαριασμό σε λαούς, όπως εμείς, που αρνούνται τη συνεννόηση. Εγωισμός τακτοποιημένων κλειστών επαγγελμάτων, μεγάλων και μικρών ιδιοκτητών, καρεκλοκένταυρων του Δημοσίου, διεφθαρμένων «λειτουργών» στη διοίκηση, μικρών μονοπωλίων που καταργούν τον ανταγωνισμό στις τοπικές αγορές και άλλων που όλοι μαζί πιστεύουν ότι η κρίση είναι για τους άλλους. Μετρήστε όσα επαγγέλματα ζήτησαν, πίεσαν, εκβίασαν και πήραν αυξήσεις όταν το πετρέλαιο αυξήθηκε. Αναμετρήστε τους ίδιους και θα διαπιστώσετε πως κανείς δεν επέστρεψε στον καταναλωτή τμήμα έστω εκείνων των «καπέλων».
Αν ο Καραμανλής συζητούσε με τον Παπανδρέου πραγματικά μέτρα, θα υπήρχε ανάγκη κατ’ ιδίαν εχεμύθειας. Αν ο Καραμανλής ήθελε να ενημερώσει ότι δεν θα δώσει καμία αύξηση εφέτος σε κανένα δημόσιο υπάλληλο και ότι, ταυτοχρόνως, θα ακυρώσει μια σε κάθε δύο κομματικές και πολιτικές προσλήψεις και, ακόμη, ότι θα πληρώσει με ομόλογα ορισμένους μεγάλους πιστωτές του Δημοσίου και, τελικώς, ότι ζητά την υποστήριξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα είχε κάποιο νόημα. Οπως νόημα θα είχε και για τον Γιώργο Παπανδρέου να συμφωνήσει, όπως είχε κάνει ο Ανδρέας το 1992 ή όπως το ίδιο το ΠΑΣΟΚ είχε πράξει όταν (δύο φορές σε λίγα χρόνια) είχε πέσει έξω το δημόσιο ταμείο. Στην πράξη μετρά η πραγματική συμφωνία.
Δυστυχώς, ο κ. Καραμανλής είναι παγιδευμένος στην αντίφαση που του προκαλεί ο φόβος μπροστά στις κάλπες με τις οποίες χάνει πολύτιμο χρόνο κυβερνητικής ουσίας. Λέει την αλήθεια όταν ορθώς επισημαίνει πως χρέος και ελλείμματα ορίζουν «τις πραγματικές αντοχές» αλλά την αποκρύβει με το «όχι νέα φορολογικά μέτρα». Ποιος πολιτικός αρχηγός έχει αντίρρηση σε αυτό; Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει πως «το υψηλό δημόσιο χρέος είναι διαχρονικό». Κανείς! Κι αφού ο Καραμανλής τους είπε τα αυτονόητα και αυτοί του ενεχυρίασαν τις γνωστές ασαφείς «θέσεις» τους. Μια Πέμπτη γεμάτη άσκοπες συναντήσεις, για να συμφωνήσουν στην απραξία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου