Να προσέχουμε μην βρίζουμε έναν άγιο. Να προσέχουμε να μην συκοφαντούμε έναν άγιο. Να προσέχουμε να μην κρίνουμε και κατακρίνουμε έναν άγιο. Η συκοφαντία, η κρίση, η κατάκριση είναι πάθη που δημιουργούν μια εσωτερική κόλαση στην ψυχή του ανθρώπου. Η κρίση και η κατάκριση με ανθρώπους για τρίτα πρόσωπα ή το κουτσομπολιό, η καταλαλιά, η συκοφαντία οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι «κατατρώνε» την ψυχή του ανθρώπου και μάλιστα αν είναι «ποτισμένα» και με το πάθος της ζήλιας ή του φθόνου, τότε τα αποτελέσματα γι’ αυτόν που κατακρίνει ή συκοφαντεί είναι καταστροφικά.
Πόσες και πόσες φορές έχουμε δει ή ακούσει ανθρώπους να κρίνουν, να συκοφαντούν, να κατακρίνουν τους άλλους ανθρώπους και μάλιστα άδικα. Τα παραδείγματα στο διάβα των αιώνων είναι πάμπολα. Δυστυχώς όμως, αρκετές φορές η κατάκριση που γίνεται άδικα ωφελεί πνευματικά και σωτηριολογικά αυτόν που την δέχεται, ενώ εκείνος που κατακρίνει η ψυχή του δεν αναπαύεται ούτε σε αυτή τη ζωή ούτε στην επόμενη. Η κατάκριση και η συκοφαντία επιτρέπει κάποιες φορές, να φτάσουμε στο σημείο με τη στάση μας, να βρίζουμε αδίκως ακόμα και έναν άγιο, χωρίς να γνωρίζουμε αν είναι άγιος. Τρανό παράδειγμα ο Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως. Πόσοι και πόσοι άκουσαν τους ιερείς της εποχής ή τους Επισκόπους να κατακρίνουν αδίκως τον Άγιο Νεκτάριο και να συμφωνούν ή και να συμμετέχουν σε αυτές τις άδικες κρίσεις. Όμως ο Άγιος Νεκτάριος παρέμεινε μέχρι και σήμερα ζωντανός στη μνήμη μας, ενώ όλοι αυτοί που τον αδίκησαν και τον έβρισαν με την άδικη κατάκρισή τους, η ιστορία τους εξαφάνισε.